ΑΦΗΣΕ ΛΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ

'Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
'Αφησε τα δάχτυλά μου να τρέξουν
στους δρόμους του κορμιού σου.
Το πάθος - αίμα, φωτιά, φιλιά -
με ανάβει με τρεμουλιαστές φλόγες.
Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι είναι τούτο!

Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου
που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου.
Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της!
Είναι η πυρκαγιά!
Και συ είσαι εδώ, γυναίκα σαν άθικτο ξύλο
τώρα που η καμμένη μου ζωή πετάει
προς το γεμάτο με άστρα, σαν τη νύχτα, σώμα σου!

'Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει,
είναι καταιγισμός από ορμές,
προσέγγιση του απίθανου,
αλλά υπάρχεις εσύ,
υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα,
και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη -
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
για να σε επιθυμώ,
για να σε δεχτώ!


Πάμπλο Νερούδα

ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑ

[Σκοτάδι πυκνό. Καθόλου άνεμος. Κανένας ήχος. Σαν
ασφυξία τα πάντα γύρω. Πάνω στην κορυφή του
Καυκάσου ή πολύ μέσα βαθιά σε μια ψυχή· όποια
ψυχή, χθεσινή, σημερινή, αυριανή. Στο βάθος σαλεύει
η ζοφερή μορφή της Μέδουσας. Πιο μπροστά στην
σκηνή —γιατί μπορεί να είναι μια θεατρική παράσταση
ή ένας εφιάλτης όλο αυτό— ο Περσέας, ένας
πάνοπλος νέος, κρυμμένος πίσω από έναν βράχο.
Ακούγεται η Μέδουσα:]


Γιώργος Μπλάνας

Κοντά σου

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είνε η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κ’ αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι’ ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι’ όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.

Μαρία Πολυδούρη

[Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα...]

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Kάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Kαι στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Hλεκτρισμένη από φιλήματα
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
H σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Καρυωτάκης Kώστας

Μεθύστε

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η
ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να νιώθετε
το φριχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει τους ώμους σας
και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.
Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας
αρέσει. Αλλά μεθύστε.
Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο
πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή
μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα
ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το
άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το
κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι
που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι, και ο αέρας, το
κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν :
"Είναι η ώρα να μεθύσετε!

Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου,

μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως
σας αρέσει".

Charles Baudelaire